Ey nefsim; bak dinle sözümü;

Etrafına bakar imrenirsin,onda var bende yok dersin,hep daha fazlasını istersin.Elindekilerin kıymetini bilmezsin.Halbu ki ne büyük bir gaflettesin.Sanırmısın onlar seni mutlu edecek,sanırmısın hepsine sahip olsan istekler bitecek.Düşündükçe daha tutsak olacaksın,sahip olamadıkça her daim mutsuz kalacaksın.
İllaki birşeylere imreneceksen kırlangıç’a imren,onda var bende yok diyeceksen,kırlangıç’a özen…
Bu dünyada bir kuş misali olduğunu bil…
Bak onun tek sahip olduğu şey yuvasını yaptığı bir kaç çalı çırpıı,gerisi ise rızık ve nasip…Oda gün olur, mevsim gelir uçuverir elinden.
Helal olduktan sonra koş rızkının peşinden,kazan,harca,ama paylaşmasını bil!Hep bana deme!
Paylaşmassan ne anlamı var kazandığının,harcadığının ve yaşamının?

Gel sen sözümü dinle;İllaki özeneceksen kırlangıç’a  özen.O ki;koşar bütün gün rızkının peşinde.,O ki özgür,o ki hafif  gökyüzünde..Arzularının esiri edip,tutsak etme kendini.

Gel sen sözümü dinle;Kazan nefsinle mücadeleni.Kazan ve hiç olmadığın kadar özgürleştir kendini…

Gülşah Özçiftçi